بازگشت به خویشتن

به نام خدا

امروز هم مثل خیلی از روزهای قبل خوشحال نیستم. احساس می کنم هیچ کس * به فکر دیگری نیست . احساس مسئولیت ها در قبال دیگران کم رنگ شده و هر کس به فکر چاره ای برای حرکت خودش برای رسیدن به هدفش است. هر کسی تا آنجا با تو همراهی می کند که نیازش ایجاب می کند. دوستی ها دیگر ریشه ای نیست. ارزش های انسانی دارند رو به فراموشی می روند.
هر روز صبح آدم ها را می بینیم که  در حال دویدن هستند! و در این راه از هیچ کوششی برای رسیدن به مقصد دریغ نمی کنند. می دوند و حاضرند همه چیز را زیر پا بگذارند . عدالت را ، شخصیت انسان ها را ، حرمت ها  را ، ارزش ها و باورها را ، دوستی ها را و خیلی چیزهای دیگر.

 خواسته یا ناخواسته چشم هایشان را رو به آسمان گرفته و حرکت می کنند و نمی دانند آنچه هر لحظه در زیر پایشان له می شود چیست؟!

آخر رسیدن به مقصد به چه قیمتی ؟  مگر ارزش دنیا به اندازه بزرگی آن است؟! که اینگونه برایش  ارزش های دیگر را کنار میگذاریم.
اگر لحظه ای فکر کنیم و به کوتاهی عمر بیندیشیم ، آنگاه شاید موقع دویدن هایمان برای این دنیا ، کمی هم به زیر پایمان  نگاه کنیم .

---------------------------------------------------------------------------------------------------
*منظورم از هیچ کس ، مطلق نیست . هستند کسانی که آگاهانه  و الهی زندگی میکنند. منظورم خودم و امثال خودم هست!